Het leven loopt niet altijd zoals gepland. Soms gebeuren er dingen die ons uit evenwicht brengen.

Vijf jaar geleden startte ik zelf een fertiliteitstraject dat vier jaar duurde. Dit was voor mij een enorm zware periode. Iedereen in mijn omgeving leek zwanger te worden en het voelde enorm oneerlijk waarom mij dit niet gegund leek. Ik begon enorm te twijfelen aan mijn eigen lichaam, maar ook mentaal was dit erg zwaar. Heel mijn leven leek plots in teken te staan van zwanger worden en liefst zo snel mogelijk. Na 3 jaar belande ik in een burn-out. Het was allemaal te veel. Mijn lichaam én mijn hoofd waren ‘op’. Ik zat 6 maanden thuis. Dit voelde als een strijd die ik verloren had en waar ik geen vat op had. De periode dit ik thuis heeft ook mijn ogen doen open gaan. Langzaam maar zeker begon ik dan ook opnieuw vat te krijgen op mijn leven. Ik begon in te zien dat er ook nog iets anders was dan een kinderwens en leerde beter mijn grenzen stellen.

Helaas had het traject voor mij geen positieve afloop, maar deze persoonlijke ervaring bracht me tot het besef hoe diepgaand zo’n traject kan ingrijpen – mentaal, fysiek én emotioneel. Vanuit die ervaring groeide de wens om anderen te ondersteunen die met gelijkaardige uitdagingen worden geconfronteerd.